wtorek, 10 stycznia 2017

Nowy Rok, nowe zmartwienia...

Wraz z nowym rokiem miał przyjść spokój, a odejść miał strach. Tak sobie postanowiłam, że pożegnam zmartwienia i że w końcu będzie dobrze. Niestety rok 2017 zaczął się dla mnie bardzo nieprzyjemnie...
4 stycznia miałam ustaloną wizytę w poradni neurochirurgicznej. Miał przyjmować Doktor, który mnie operował. Jednak zaszły jakieś zmiany i był inny, którego również miałam okazję poznać m.in. na SOR.
Pojechałam ze wszystkimi opisami rezonansu i płytami. Pan Doktor poczytał. Powiedział, że według tych opisów jestem zdrowa. Po odpaleniu płyty stwierdził, że zdjęcia są bardzo sugestywne. Gdy spytałam o co dokładniej chodzi, a w odpowiedzi usłyszałam: " Ma pani naczyniaka."
Poczułam się tak, jakby ktoś jednym ruchem zburzył to wszystko co sobie poskładałam. Łzy cisnęły mi się do oczu, ale starałam się nie rozpłakać  gabinecie. Odpychałam tą informację mówiąc, że przecież w opisie nie ma nic takiego. W informacji zwrotnej dowiedziałam się, że onkolodzy nie znają się na wszystkim. Wynik był z DCO.
To była jedna z najmniej przyjemnych wizyt lekarskich. Zero empatii. Dostałam skierowanie na cito na angio-TK głowy.  Ledwo wyszłam z gabinetu, zaczęłam ryczeć. Dobrze, że był ze mną Mateusz, bo inaczej bym się chyba sama nie pozbierała.
Ustaliliśmy, że kolejnego dnia pojadę jeszcze raz do szpitala i będę próbowała skontaktować się z Doktorem, który mnie operował. Po długim oczekiwaniu udało mi się z nim porozmawiać. Byłam zaskoczona, że po roku tak dobrze pamięta informacje o mnie i o operacji. Był bardzo zaskoczony diagnozą postawioną przez jego kolegę po fachu. Obejrzał płytę i stwierdził, że poza bliznami nie widzi nic co mogło by niepokoić. Te słowa dodały mi trochę wiary w to, że będzie dobrze. TK mam 30 stycznia. Gdy będę miała wynik mam się zgłosić z nim bezpośrednio do Doktora. Dał mi nawet numer, żeby się umówić na konkretny termin. Bardzo dobry człowiek, który potrafi podbudować i pocieszyć. Nie traktuje pacjenta przedmiotowo.
Mimo zapewnień, że nie mam się czym martwić pozostał jakiś strach. Boję się tej tomografii. Zostało jeszcze 20 dni do badania, później czekanie na wynik. To będzie bardzo nerwowy czas. Już teraz od kilku dni boli mnie głowa i jestem zestresowana. Mam żal do lekarza z poradni. Jeśli nawet coś mu się nie spodobało w tym wyniku, mógł to powiedzieć delikatnie, z wyczuciem. Darowałam sobie szczegółowe opisywanie tutaj jak ta rozmowa dokładnie wyglądała. Nie było to nic przyjemnego, pozostał wielki niesmak.
Trzymajcie kciuki. Za mnie. Za wynik. Za to żebym dotrwała do tego badania i w międzyczasie nie dostała nerwicy.