Święto Zmarłych.

Wolałabym, żeby wielu osób nie dotyczyło to święto. Wolałabym ich przytulić, niż palić świeczkę na cmentarzu.
Stojąc przy grobie Babci, nawet nie docierały do mnie słowa księdza, który prowadził mszę. Byłam myślami w czasach kiedy Babcia żyła. Kiedy mnie przytulała, zawsze stawała po mojej stronie, piekła dla mnie najlepsze na świecie racuszki, i bardzo mnie kochała. Nie znoszę widoku pomnika z wyrytym jej imieniem i nazwiskiem. Ten widok dobitnie mi przypomina, że Babcia mnie już nie pogłaszcze po głowie i nie powie do mnie "Pampusiu".  Jeszcze nie tak dawno chodziłyśmy w to miejsce razem, do Dziadka. Po mszy szliśmy do Babci, i siedzieliśmy z nią do wieczora. Od trzech lat prosto cmentarza jadę do domu. Nie mam do kogo pójść.

Myślałam dużo o wszystkich, którzy odeszli. Z roku na rok tych osób przybywa. To ciężkie.
Pewna osoba kiedyś mi powiedziała, że z biegiem czasu przestanę rozmyślać o towarzyszach ze szpitala, którzy zmarli. Nie przestałam. Oni nadal są w moim sercu. Bo jak można zapomnieć wesołe mimo bólu piękne oczy Adasia, tuptającego do mojej sali Dawidka, roześmianą Asię, czy pozytywnie zakręconą Anię? 
Nie można. Pamiętam o wszystkich.

Wiem, że nie każdy lubi się modlić i że nie każdy to robi. Ale pomyślmy chociaż o Nich, uśmiechnijmy się na wspomnienie naszych bliskich. Ja tak robię, i nie tylko dziś.